علایم گوشه گیری

گوشه‌گیری با علایم متعدد همراه است. فرد گوشه‌گیر چون نمی‌تواند مسائل و مشکلات خود را در عالم واقعیت حل کند، به تخیل و خیالبافی می‌پردازد، بی‌هدف است و نمی‌داند چه باید بکند و برای آینده‌اش چه طرحی بریزد. از مردم گریزان است و تمنا و خواهش را به عنوان تحمیل می‌داند و در برابر آن به شدت مقاومت می‌کند. از این‌رو، در ارتباط با اطرافیان دچار تضاد و کشمکش می‌گردد. برای دفاع از حقش اقدام نمی‌کند و کناره‌گیری را بر تلاش ترجیح می‌دهد.

شناخت علل رفتار انسان ها امری پیچیده است و دلیل خاصی نمی تواند رفتار خاصی را توضیح دهد، اما این امکان وجود دارد که بسیاری از افراد در شرایطی خاص رفتار مشابه داشته باشند.

در زیر برخی از علل گوشه گیری بیان شده هر چند در برخی افراد ممکن است بیش از یک دلیل وجود داشته باشد.

فقدان مهارت های اجتماعی : بعضی از مردم ادعا می کنند که دوست دارند تنها باشند، اما حقیقت چیزی دیگر است در واقع آنها نمی دانند که چگونه رابطه برقرار کنند. این ادعا یکی از روش های فریبنده ی ذهن انسان است.

یکی از دلایل گوشه گیری می تواند درون گرا بودن فرد باشد‎

عدم علاقه اجتماعی : انسان موجودی اجتماعی است و نمی تواند تنها زندگی کند و برای زنده ماندن به یکدیگر نیاز دارند. بعضی از افرادی که در سنین کودکی توسط مراقبین و اطرافیان مورد سورفتار قرار گرفته اند، به همین دلیل نتوانسته اند روابط اجتماعی را رشد دهند و درنتیجه منزوی و گوشه گیر می شوند.

دیوارهای محافظتی : بعضی از مردم ادعا می کنند که دوست دارند تنها باشند چون افراد بد هستند، قابل اعتماد نیستند یا آسیب رسان اند. این افراد معمولا کسانی هستند که از تجربیات تلخ گذشته رنج می برند و نمی توانند از خاطرات بد خلاص شوند.

درون گرایی : بعضی از افراد دوست دارند تنها باقی بمانند، زیرا آنها درون گرا هستند و تمایلی به برقراری روابط اجتماعی ندارند. یکی از دلایل گوشه گیری می تواند درون گرا بودن فرد باشد.

محرومیت از محبت خانواده و به ویژه محرومیت از عواطف مادر

معلولیت، نقص عضو یا بیماری های جسمی و روانی

شکست های متعدد و تحقیر شدن کودک در برابر جمع

احساس عدم امنیت روانی در محیط خانه و مدرسه و فشارهای روانی مستمر

۱ ) حمایت های عاطفی و خانوادگی

۲ )  واگذاری مسئولیت های مناسب با توجه به میزان توان جسمی و ذهنی فرد

۳ ) تشویق و زمینه سازی حضور در فعالیت های جمعی و گروهی

۴ ) ایجاد آمادگی لازم برای جرات ورزی در ابراز عقاید و بیان نظریات خود و نیز پذیرش نظریات مخالف از طرف دیگران

منبع